عزاداری ما برای به مسلخ رفتن انسانیت است. عزاداری، یادآور حقوق و پاسخی به یک درخواست قرآنی است.
شبهه: امام حسین (علیه‌السلام) سال 61 هجری شهید شدند و الان هم که جایشان خوب است؛ پس چرا ما پس از این همه سال عزاداری می‌کنیم؟
پاسخ:
1- عزاداری ما برای شهادت یک انسان نیست؛ بلکه برای به مسلخ رفتن انسانیت است. امام حسین (علیه‌السلام) منظومه‌ای از عرفان، ایثار، رحمت و مهربانی، گذشت، صبر، احسان، مبارزه با ظلم و در یک کلام اخلاق کامل بودند.
2- امام حسین (علیه‌السلام) راه است؛ شاخص و نشانه است. در جهان هر فکر و اندیشه‌ای خود را حق معرفی کرده و انسان‌ها را به خود دعوت می‌کند. یکی راه سعادت را خود خواهی و تامین نیازهای تن معرفی می‌کند. دیگری فقط وزن اجتماع را سنگین می‌داند و آن سومی بی‌توجهی به خود و دیگری را فریاد می‌زند؛ اما براستی راه سعادت چیست؟ امام حسین نشان داد که خدای عالم حقی دارد، خود و خانواده‌ات حقی دارید، مردم حقی دارند و حتی حیوانات هم دارای حق‌اند. راه سعادت، همه‌ی این حقوق را دیدن است. و امام حسین و عزاداری برای ایشان، یادآور این حقوق است.
3- قرآن فرمود: «قُل لا أَسئَلُکُم عَلَیهِ أَجراً إِلاَّ المَوَدَّةَ فِی القُربى[شوری/ 23] بگو [ای پیامبر!] من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى‌کنم جز دوست داشتن اهل بیتم». این درخواست از سنخ آموزه‌هایی است که زمان و مکان‌مند نیست؛ پس در همیشه ی تاریخ و بر همه لازم است تا بدان جامه‌ی عمل پوشند.
